Przedszkolne sprawy

Dziecko w wieku przedszkolnym wymaga szczególnej troski, należy, więc dbać o jego rozwój i w sposób  świadomybudować fundament do późniejszej nauki szkolnej. W realizacji tego zadania pomaga odpowiedni dobór metod pracy z dzieckiem.

1.Metoda Pedagogiki Zabawy KLANZA

Nazwa tej metody nasuwa skojarzenia: „coś jest przyjemne, coś wyzwala spontaniczność, coś wyzwala radość”.

Pedagogika ta włącza do nauczania i wychowania metody kreatywne, aktywizujące, pobudzające emocje i wyobraźnię,  z przełożeniem ich na takie sytuacje, w których uczestnik grupy może bez lęku rozwijać swoje najlepsze strony.

Proponuje zabawy i gry, które:

- zapewniają dobrowolność uczestnictwa,

-  wykluczają rywalizację,

 -  dają możliwość komunikowania się poprzez ruch, słowo,  plastykę, oraz inne środki wyrazu.

Doświadczenie zaś własnej twórczości służy akceptacji własnych możliwości i ograniczeń (także fizycznych).

2.Metoda Kniessów

Metoda Marii i Alfreda Kniessów – po polsku można nazwać ją Ruch i rytm  lub Ruch w rytmie , a wywodzi się ze szkoły gimnastycznej Marii Brauns. Z czasem zrodziła się dojrzała metoda wychowania ruchowego przez rytm, dla której najbardziej charakterystyczne jest współdziałanie następujących elementów:

•  ruch

•  muzyka

•  rytm, 

•  przybory

Metoda Kniessów – to rodzaj gimnastyki rytmicznej , twórczej , polegającej na nieustannym poszukiwaniu nowych form i rodzajów ruchu. To specyficzna metoda prowadzenia zajęć wychowania fizycznego z dziećmi. Bazuje na naturalnym, zrytmizowanym i ekspresyjnym ruchu.

3.Metoda aktywnego słuchania muzyki Bati Strauss

Metoda Batii Strauss pozwala na przybliżenie dzieciom muzyki klasycznej. Dzieci aktywnie słuchają tzn. słuchając, wykonują proste ruchy rytmiczne siedząc, lub proste ruchy taneczne proponowane przez nauczyciela. W przypadku dzieci młodszych są to proste ruchy ilustracyjne, krótkie opowiadania związane z każdym utworem muzycznym. Poprzez „aktywne słuchanie” dzieci nieświadomie poznają strukturę utworu muzycznego.

Kontakt z muzyką jest dla dziecka źródłem twórczych poczynań, różnorodnych poszukiwań, stymuluje dziecko do samowyrażania się (np. w tańcu, śpiewie). Poprzez kontakt z muzyką rozwijają się u dziecka dodatnie cechy charakteru, zdolności poznawcze, a cała osobowość kształtowana jest harmonijnie i wielostronnie.

Do wartości wychowawczych muzyki można zaliczyć:

  -  kształtowanie kultury muzycznej,

  -  doskonalenie smaku,

-  rozwijanie umiejętności słuchania,

-  rozumienie własnej psychiki, obyczajów, warunków do życia,

-  rozbudzanie zainteresowań i sympatii do ludzi,

 -  kształtowanie umiejętności wypowiadania się,

 -  odczuwanie piękna,

 -  oddziaływanie na dyspozycję dziecka do pracy, oraz na    pamięć,

-  rozwijanie poczucia więzi grupowej,

-  rozwijanie samodzielności.

4.Metoda twórczego ruchu Carla Orffa

Twórca tej metody wyszedł z założenia, iż ćwiczenie gimnastyczne należy rozwijać w ścisłej korelacji z kulturą rytmiczno – muzyczną, oraz kulturą słowa. Jego zdaniem muzyka rodzi się z mowy, ruchu i gestu. Oznacza to w praktyce, że wykorzystane i przetworzone na język muzyczny powinno być to, co dziecku najbliższe: słowo, gest, ruch, otoczenie. Zaspokojenie potrzeby ruchu w formie dobranej przez samo dziecko, daje okazję do rozładowania napięć emocjonalnych, do ich odreagowania.

Oprócz tego funkcja terapeutyczna przejawia się także w umożliwieniu dziecku ćwiczenia specyficznych umiejętności, które nie zostały zupełnie opanowane, lub ich opanowanie jest utrudnione, np.:

-  szybkie orientowanie się w sytuacji w grze,

- orientowanie się w przestrzeni według umownych oznaczeń,

- dokładne wykonywanie czegoś, lub niedostateczna   sprawność manualna.

5.Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne

Metoda ta wspiera i stymuluje rozwój dziecka. Nadrzędnym celem tej metody jest osiągnięcie wewnętrznego spokoju, uświadomienie sobie własnej wartości, odprężenie się, zrelaksowanie, a także rozwijanie wzajemnych kontaktów i porozumiewanie się poprzez ćwiczenia. Można do tego dojść stopniowo: początkowo poprzez poznanie samego siebie, swego ciała, następnie przeniesienie poczucia własnego bezpieczeństwa na najbliższe otoczenie i wreszcie nawiązanie stosunków z innymi ludźmi. Dopiero wtedy umysł staje się bardziej samodzielny, przygotowany do tworzenia, co w konsekwencji prowadzi do uzmysłowienia sobie własnej wartości, celowości oraz działania sprzyjającego dobremu samopoczuciu.  

  Głównym założeniem tej metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem we wspomaganiu rozwoju psychoruchowego dziecka oraz w terapii zaburzeń rozwoju. Jest ona szczególnie przydatna w pracy       z dziećmi nadpobudliwymi, agresywnymi, lękliwymi oraz  w przypadkach głębszych zaburzeń rozwojowych.

  Podstawowym założeniem tejże metody jest rozwijanie przez ruch:

- świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,

-świadomości przestrzeni i działania w niej,

- dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

6.Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz

Założeniem Metody Dobrego Startu jest jednoczesne rozwijanie funkcji językowych, funkcji spostrzeżeniowych: wzrokowych, słuchowych, dotykowych, motorycznych i kinestetycznych (czucie ruchu), oraz współdziałania między tymi funkcjami, czyli integracji percepcyjno – motorycznej. Są to funkcje, które leżą u podstaw złożonych czynności czytania i pisania. Usprawnienie w tym zakresie, jak również kształtowanie lateralizacji (ćwiczenia ustalenia ręki dominującej) i orientacji w prawej         i lewej stronie ciała jest wskazane dla dzieci przygotowujących się do nauki czytania i pisania, natomiast jest niezbędne dla dzieci, u których występują opóźnienia rozwoju tych funkcji.

Ćwiczenia prowadzą do większej harmonii rozwoju psychoruchowego: wyższego poziomu rozwoju i współdziałania funkcji intelektualnych (mowy, myślenia) i instrumentalnych (spostrzeżeniowo – ruchowych).

7.Elementy Metody Marii Montessori

Praca metodą Montessori pomaga w pełni wykorzystać potencjał rozwojowy dzieci zarówno harmonijnie rozwijających się, jak i potrzebujących dodatkowego wsparcia rozwoju.

Cele pracy:

wspieranie indywidualnego rozwoju dziecka,

porządkowanie bodźców, doznań i doświadczeń,

kształcenie percepcji (wielozmysłowe doświadczanie),

rozwijanie koordynacji wzrokowo-ruchowej i przestrzennej,

ćwiczenie motoryki małej i dużej (precyzja ruchów),

kształtowanie pojęć kluczowych do opisywania otaczającego świata,

kształtowanie umiejętności komunikacyjnych

8.Kinezjologia Edukacyjna Paula Dennisona

Kinezjologia Edukacyjna, zwana także Gimnastyką Mózgu jest metodą wspomagającą naturalny rozwój psychofizyczny dziecka. Jej twórcą jest Paul Dennison, który wykorzystał ruch, jako podstawę do uczenia się i funkcjonowania na optymalnym poziomie. Twierdził, że każdy człowiek ma nieograniczone możliwości, ciało i mózg stanowią integralną całość, a ruch jest naturalną potrzebą każdego człowieka oraz warunkiem sprawności psychicznej. 

Kinezjologia Edukacyjna wspomaga rozwój zablokowanych bądź nie uaktywnionych możliwości intelektualnych, fizycznych lub psychicznych, stabilizację emocji. Pełni ona funkcję diagnostyczną, terapeutyczną i stymulującą.

Metoda znajduje zastosowanie w pracy ze wszystkimi dziećmi, a w szczególności:

- ze specyficznymi trudnościami w czytaniu, pisaniu

- nadpobudliwymi psychoruchowo

- nieśmiałymi, zablokowanymi

- uzdolnionymi, w celu usprawnienia funkcji psychofizycznych. 

Kinezjologia Edukacyjna jest metodą prostą i bardzo skuteczną, może być stosowana w połączeniu z innymi metodami i formami pracy.

9. Metoda Gruszczyk - Kolczyńskiej - edukacja matematyczna.

Edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka, stanowiące budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia (matematyczne) oraz umiejętności. Doświadczenia te  przyczyniają się do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności. Podczas ich przetwarzania dziecko musi mówić, sprzyja to bowiem koncentracji uwagi i pomaga dostrzegać to, co najważniejsze.

Zajęcia dla dzieci powinny być wypełnione zabawami, ciekawymi zadaniami i grami.

Celem tej metody jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci    i dobre przygotowanie dzieci sześcioletnich do podjęcia nauki w szkole. Powstała ona w wyniku badań naukowych zmierzających do połączenia w jeden proces: 

-  intensywnego wspomagania rozwoju inteligencji operacyjnej  dzieci,

- kształtowania odporności emocjonalnej potrzebnej dzieciom   do pokonywania trudności,

- rozwijania umiejętności matematycznych stosowanych     w codziennym życiu i wymaganych potem na lekcjach   matematyki.